Ο άνθρωπος που ρισκάρει...

"Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός"

"Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός"

"Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς"

"Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό"

"Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής"

"Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν"

"Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις"

"Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν'απογοητευτείς κι όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν'αποτύχεις"

Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.

Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δε μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν'αλλάξει και ν'αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.

Η ώρα του απολογισμού..

Μια επιλογή που από φόβο δεν έκανες.

Μια λάθος απόφαση που τελικά πήρες. 

Λόγια που ήξερες ότι πληγώνουν, κι όμως τα είπες.

Δυο μάτια στα οποία ποτέ δεν πίστεψες, κι ας έδιναν τη ζωή τους για σένα. 

Ένα ηλιοβασίλεμα που φοβήθηκες να κοιτάξεις

και μια μεγάλη αγάπη που κάποτε πρόδωσες.

Έρχεται πάντα αυτή η ώρα

του μεγάλου απολογισμού.

Κι αν δεν σου βγήκαν όλα έτσι όπως τα υπολόγισες

κι αν ξέχασες να προσθέσεις ένα χαμόγελο

ή να αφαιρέσεις μια θλίψη,

μη μετανιώνεις.

Η ζωή δεν κινείται βάσει σχεδίου

κι εσύ δεν μπορούσες να την προβλέψεις.

Μα αν το ξανασκεφτείς, αυτή είναι κι η μαγεία.

Να μη ξέρεις τι γίνεται παρακάτω.

Κι αν άρχιζες πάλι απ'την αρχή

να είσαι σίγουρος, τον ίδιο δρόμο θα βάδιζες ξανά.

                                                 

                                                Αλεξάνδρα Πανταζή

Αλήθειες και ψέμματα...

Τα πράγματα πάντα είναι απλά.Ακριβώς όπως και οι σχέσεις.Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να τα περιπλέκουμε για να μπορεί ο καθένας να βολέψει την αλήθεια στα μέτρα του καταπώς τον συμφέρει. Δεν υπάρχουν τρελές εξισώσεις. Μόνο απλή πρόσθεση. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Ναι, τόσο απλά. Αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν και δεν θέλουν να εξηγήσουν τις συμπεριφορές τους τόσο εύκολα και εφευρίσκουν δικαιολογίες. Η αλήθεια υπάρχει από μόνη της, το ψέμα είναι ανθρώπινη εφεύρεση, πολύ βολική. Κι όταν η αλήθεια δεν συμφέρει, φτιάχνουμε ένα περίτεχνο ψέμα, το πλασάρουμε και στους άλλους, το λέμε τόσες φορές ώσπου στο τέλος ίσως να το πιστεύουμε και οι ίδιοι. Και περιπλέκουμε κάπως έτσι και τις ζωές μας. Κι ενώ θα μπορούσαν όλα να είναι πολύ πιο εύκολα για όλους μας, εμείς δυσκολεύουμε τις καταστάσεις, δυσκολεύουμε τις σχέσεις και βουλιάζουμε όλο πιο πολύ στα δικά μας ψέματα. Φτιάξαμε έναν ολόκληρο κόσμο από ψέματα και αναρωτιόμαστε πια αν ότι ζούμε είναι πραγματικό ή όχι. Χάσαμε το νόημα της ζωής, χάσαμε και το νόημα των ανθρώπινων σχέσεων, απομακρυνθήκαμε από κάθε τι αληθινό κι όλα αυτά από τον φόβο της αλήθειας. Γιατί η αλήθεια είναι ωμή, δεν σερβίρεται ποτέ κατά προτίμηση κι αυτό δεν αρέσει, δεν βολεύει, δεν δικαιολογεί...

                                                                                                             
                                                                                                                      Αλεξάνδρα Πανταζή

Ο ορισμός του ποιητή!

Ο ποιητής είναι ένας τύπος που

περνά τον χρόνο του σκεπτόμενος

τι είναι αυτό που πάει στραβά,

και παρότι γνωρίζει δεν γίνεται

ποτέ να ανακαλύψει, περί

τίνος πρόκειται, συνεχίζει γι’ αυτό

να στοχάζεται και να γράφει.

Ο ποιητής είναι ένας τυφλός οπτιμιστής.

Ο κόσμος είναι εναντίον του για

πολλούς λόγους. Ο ποιητής όμως

επιμένει. Πιστεύει

πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο,

ό,τι κι αν του λένε

οι συνάνθρωποί του. Σ’ αυτή την

αιώνια αναζήτηση αλήθειας, ο

ποιητής είναι μόνος.

Προσπαθεί να γίνει παντοτινός σε μια

κοινωνία που βασίζεται στον χρόνo.

(Tζάκ Κέρουακ- "Ορισμός του ποιητή)

Αναμονή..!

Σε περιμένω.Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος

Που δέν έχει τί να περιμένει

Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει

Είναι σα να παύει να βλέπει

Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό

Να παύει να ελπίζει

Σα να παύει να ζεί.

Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι

Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι

Χωρίς να είσαι ναυαγός

Ούτε σωτήρας

Παρά ναυάγιο.

                                           Μενέλαος Λουντέμης

Χαθήκαμε...

Ύστερα, με το πέρασμα του καιρού,απομακρυνθήκαμε.

Χαθήκαμε.

Μας πήρε παραμάζωμα η ζωή.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να χάνεσαι από εκείνους

που πολύ αγάπησες. Ν'αφήνεις πίσω σου βαλίτσες με πολύτιμες αποσκευές.

Τρέχει το τρένο, π' ανάθεμα το...Τρέχει περισσότερο από τις

αντοχές σου. Ζαλίζεσαι...

Κι όλο ονειρεύεσαι να γυρίσεις πίσω,στους σταθμούς που αγάπησες.

Στους σταθμούς όπου ξέχασες τις πολύτιμες αποσκευές σου.

Όλο ονειρεύεσαι...

                                                             Αλκυόνη Παπαδάκη

Ανήμερα του έρωτα!

Ο έρωτας είναι πάντα μια καλή αφορμή για να γιορτάσεις...Και ποιος καλύτερος τρόπος να υμνήσεις τον έρωτα μέσα από αισθήματα που έγιναν λέξεις, μέσα από λέξεις που έγιναν ποιήματα, μέσα από ποιήματα που έγιναν ύμνοι, ύμνοι στον έρωτα και τον κατέταξαν στην αιωνιότητα του κόσμου αυτού.

Πάνω στὰ ὑγρὰ τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν τὸ γέλιο

τῶν ἀγέννητων παιδιῶν…

καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι

καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον.

Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ

ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση

στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Καὶ τότε κατάλαβες γιατί οἱ ἀπελπισμένοι

γίνονται οἱ πιὸ καλοὶ ἐπαναστάτες.

Καὶ μένουμε ἀνυπεράσπιστοι ξαφνικά, σὰν ἕνα νικητὴ

μπροστὰ στὸ θάνατο

ἢ ἕνα νικημένον ἀντίκρυ στὴν αἰωνιότητα…

Μεγάλες λέξεις δὲ λέγαν πιὰ τίποτα καὶ τὶς πετοῦσαν στοὺς ὀχετούς.

Ά, ἐσὺ δὲν εἶδες ποτὲ τὸ ἴδιο τὸ χέρι σου νὰ σὲ σημαδεύει ἀλύπητα

ἀπ᾿ τὸ βάθος τῶν περασμένων.

…Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη

σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο μιὰ παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων…

Συχώρα μέ, ἀγάπη μου, ποὺ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω.

Μισῶ τὰ μάτια μου ποὺ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου…

Ἡ πλατεῖα θὰ μείνει ἔρημη

σὰ μιὰ ζωὴ ποὺ ὅλα τάδωσε, κι ὅταν ζήτησε κι αὐτὴ

λίγη ἐπιείκεια, τῆς τὴν ἀρνήθηκαν.

Χωρὶς ὄνειρα νὰ μᾶς ξεγελάσουνε καὶ δίχως φίλους πιὰ

νὰ μᾶς προδώσουν…

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ βρίσκουνε

μιὰ θέση στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Ή

ἕνα θάνατο

γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων…

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.

Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο

νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα

νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα

νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,

νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες

νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους

νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ

ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο

καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

Τάσος Λειβαδίτης...!